به گزارش خبرنگار اجتماعی آفتاب نو، حوضه آبریز زاینده رود در منطقه مرکزی ایران از جمله حوزه های آبریز تحت تنش آبی است. توسعه منابع آب حوضه، به طور عمده از طریق احداث سد مخزنی زاینده رود و سه تونل انحراف آب بین حوضه ای طی چند مرحله، در ۶۰ سال اخیر صورت نگرفته است. تونل های اول و دوم کوهرنگ و تونل چشمه لنگان و خدنگستان در دهه اخیر به طور میانگین مجموعا ۵۸۵ میلیون متر مکعب آورد آبی داشته است.
مصارف محیط زیست زاینده رود
اولین نوع مصارف آب زاینده رود است. در پی منابع آبی حوضه، مصارف مختلف آب در پایین دست و بالادست سد (با تاخیر زمانی نسبت به یکدیگر) توسعه یافته است. مطابق آمار موجود میزان مصارف آب سطحی در بخش آبخور حوضه ( پایین دست رودخانه بعد از پل کله) از حدود ۸۰۰ م.م.م. (در دهه چهل و پنجاه) به ۱۵۰۰ م.م.م در سال در اواسط دهه هفتاد افزایش یافته است. گفتنی است که در سال های ترسالی، ورودی آب به تالاب گاوخونی تا مرز یک میلیارد متر مکعب در سال نیز رسیده است.
مطالعات به خوبی نشان می دهد که تا اواسط دهه هفتاد همزمان با افزایش مصارف در بخش های کشاورزی، شرب و صنعتف به تدیج سهم محیط زیست رودخانه و آب ورودی به تالاب گاوخونی کاهش یافته است. مطابق آمار ۳۵ سال اخیر ایستگاه ورزنه، تالاب گاوخونی سالیانه به طور متوسط ۱۱۹ م.م.م از زاینده رود آب دریافت کرده است (حداکثر ۹۴۱، حداقل صفر، میانگین ۱۱۹ م.م.م). بر اساس همین آمار با کاهش آب ورودی به سد زاینده رود، متوسط سالانه آب ورودی به تالاب گاوخونی در ۲۰ سال اخیر به کمتر از ۱۸ م.م.م کاهش یافته است.
بر اساس مصوبه چهارمین جلسه شورای هماهنگی مدیریت به هم پیوسته حوضه آبریز روخانه زاینده رود، حقابه محیط زیست در حوزه زاینده رود به میزان ۱۷۶ میلیون مترمکعب تصویب شده است.
