کوروش کبیر، بنیان‌گذار سلسله هخامنشیان و یکی از برجسته‌ترین پادشاهان ایران باستان، شخصیتی است که تأثیر او در تاریخ ایران و جهان به‌خوبی مشهود است.
به گزارش «شایانیوز» به نقل از تجارت نیوز؛ کوروش در سال ۵۵۹ قبل از میلاد به سلطنت رسید و در مدت حکومتش، موفق شد تا نخستین امپراتوری بزرگ و چندملیتی تاریخ را بنیان نهد. روش مدیریتی و فتوحات کوروش نمونه‌ای از حکومتی است که بر مبنای عدالت، مدارا، و رعایت حقوق مردم سرزمین‌های مختلف بنا شده بود.
کوروش در میان قوم پارس در منطقه‌ای به نام انشان (نزدیک فارس امروزی) متولد شد. او فرزند کمبوجیه اول و از نوادگان شاهان پارسی بود. از همان دوران کودکی، داستان‌ها و اسطوره‌های بسیاری درباره کوروش شکل گرفت. مشهورترین آنها روایت هرودوت، تاریخ‌نگار یونانی است که ادعا می‌کند کوروش به دلیل پیش‌بینی‌های طالع‌بینان درباره خطراتش برای سلطنت مادها، از سوی آستیاگ، پدربزرگش، دستور به کشتنش داده شد. با این حال، کوروش زنده ماند و در ادامه، توانست سلسله ماد را شکست دهد و به پادشاهی برسد.
پس از استحکام قدرت در پارس، کوروش به ماد لشکر کشید و در سال ۵۵۰ قبل از میلاد موفق شد آستیاگ، پادشاه ماد، را شکست داده و کنترل سرزمین مادها را به دست بگیرد. پس از پیروزی بر مادها، کوروش به بابل، یکی از مهم‌ترین تمدن‌های آن زمان، حمله کرد و توانست با فتح بابل در سال ۵۳۹ قبل از میلاد، نام خود را در تاریخ به عنوان فاتحی بزرگ به ثبت برساند.
فتح بابل از رویدادهای مهم در زندگی کوروش است؛ زیرا او برخلاف فرمانروایان دیگر، با مردم بابل به‌صورت مسالمت‌آمیز رفتار کرد و دستور داد که معابد و آیین‌های آنان حفظ شوند. به همین دلیل، کوروش مورد احترام و علاقه مردم بابل قرار گرفت و او را به‌عنوان “پادشاه عدالت” ستودند.
یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای کوروش که او را از سایر فرمانروایان متمایز می‌کند، منشور کوروش یا استوانه کوروش است. این سند که بر روی استوانه‌ای از گل نوشته شده و در بابل کشف شده است، به عنوان نخستین اعلامیه حقوق بشر شناخته می‌شود. در این منشور، کوروش اعلام می‌کند که حقوق مردمان تحت فرمانروایی او باید محترم شمرده شود و آنها آزاد هستند که دین و آیین خود را حفظ کنند. او همچنین به آزادی یهودیان در بابل اشاره کرده و به آنها اجازه داده که به سرزمین خود بازگردند و معبدهایشان را بازسازی کنند. این رفتار، نمادی از نگرش انسان‌دوستانه کوروش و تفاوت او با سایر حاکمان آن دوره بود.
کوروش در اداره امپراتوری خود به عدالت و مدارا اهمیت زیادی می‌داد. او معتقد بود که مردمان باید آزادانه به دین و آیین خود بپردازند و باورهایشان مورد احترام قرار گیرد. به همین دلیل، او توانست امپراتوری بزرگی را که شامل ملل و فرهنگ‌های مختلف بود، به‌خوبی اداره کند. این ویژگی او باعث شد که بسیاری از مردمان تحت سلطه‌اش به او وفادار باشند و از او به‌عنوان یک رهبر عادل یاد کنند.
کوروش همچنین در ارتباط با مردمان سرزمین‌های تحت سلطه‌اش از سیاست‌های منعطفی استفاده می‌کرد و حاکمان محلی را در جایگاه خود حفظ می‌کرد. این سیاست‌ها باعث تقویت اتحاد میان بخش‌های مختلف امپراتوری و افزایش رضایت مردم شد.
کوروش کبیر در سال ۵۳۰ قبل از میلاد در نبردی علیه قوم ماساگت‌ها در منطقه‌ای که امروزه در قزاقستان قرار دارد، کشته شد. پس از درگذشت او، پیکرش به پاسارگاد، پایتخت امپراتوری او، منتقل و در آرامگاهی ساده اما باوقار دفن شد. آرامگاه کوروش تا امروز یکی از آثار تاریخی مهم ایران محسوب می‌شود و هر ساله افراد زیادی برای بازدید از آن به پاسارگاد می‌روند.
میراث کوروش در تاریخ ایران و جهان بسیار پررنگ است. او نه‌تنها یک فرمانده نظامی موفق بود، بلکه به عنوان یک رهبر عادل و سیاستمداری انسان‌دوست شناخته می‌شود. منشور کوروش نمادی از نگرش بشر دوستانه و عدالت‌خواهی اوست و او را به عنوان یکی از نخستین مدافعان حقوق بشر در تاریخ معرفی کرده است.
کوروش کبیر در فرهنگ‌های مختلف از جمله ایران و یونان جایگاه ویژه‌ای دارد. هرودوت، گزنفون و دیگر تاریخ‌نگاران یونانی از او به عنوان یک پادشاه عادل و بزرگ یاد کرده‌اند و بسیاری از افسانه‌ها و داستان‌ها درباره زندگی او نقل شده است. حتی در کتاب‌های مقدس مانند عهد عتیق نیز از کوروش به عنوان «پادشاهی که خداوند به او فرمان داده» یاد شده و نام او با نجات یهودیان از اسارت بابلیان گره خورده است.
در ایران امروز، کوروش کبیر به عنوان نماد ملی‌گرایی و اتحاد شناخته می‌شود. بسیاری از ایرانیان او را به عنوان یکی از افتخارات تاریخی و نماد عدالت و انسان‌دوستی می‌شناسند. روز ۷ آبان در ایران به عنوان روز کوروش کبیر گرامی داشته می‌شود و هزاران نفر از مردم در این روز به پاسارگاد، آرامگاه کوروش، می‌روند تا یاد و خاطره او را زنده نگه دارند.
در مجموع، کوروش کبیر با اندیشه‌های پیشرو و سیاست‌های انسانی خود نه تنها در دوران خود بلکه برای قرن‌ها بعد از آن الهام‌بخش حکومت‌ها و ملل مختلف شد. او نه تنها به عنوان یک پادشاه فاتح بلکه به عنوان یک رهبر عادل، حامی حقوق بشر و نماد دوستی و احترام به فرهنگ‌ها و ادیان مختلف در تاریخ جاودان شده است.
