در تابستان سال ۱۹۸۲، اگنس دنس، هنرمند فعال در زمینه هنر مفهومی، یک مزرعه گندم تقریبا یک هکتاری را در یکی از شلوغ ترین و گران ترین نقاط جهان ایجاد کرد: محل دفن زباله بتری پارک در منهتن. حتی در آن زمان، زمین این مزرعه ارزشی ۴.۵ میلیارد دلاری داشت. اقدام اعتراضی اگنس دنس برای برجسته کردن پارادوکس های بین دنیای شهری و دنیای روستایی، در واقع، یک پروژه بلند پروازانه چهار ماهه بود. وی این منطقه را از ویرانه ای شهری به گندم زاری طلایی تبدیل کرد. چیزی که در آن زمان و حتی امروز غیر قابل تصور به نظر می رسید.
اگرچه این اقدامی ناپایدار بود، اما همچنان در خاطره افرادی که شاهد آن بودند، نقش بسته است. عکس های باقیمانده از این اقدام قابل توجه هستند. در یکی از آنها، اگنس دنس در حال رسیدگی به گندم های مزرعه خود دیده می شود و آسمانخراش های خاکستری و تنومند نیویورک در پس زمینه دیده می شوند. در عکسی دیگر، مجسمه آزادی در دور دست خودنمایی می کند.
این واقعیت که اکنون ایجاد یک مزرعه گندم در این مقیاس در بیشتر شهرهای جهان – به ویژه نیویورک، جایی که زمین از قیمت بالایی برخوردار است – غیر ممکن است نه تنها تراکم فزاینده املاک، بحران هزینه زندگی و شکاف بین ثروتمند و فقیر، بلکه سوء مدیریت زمین و طمع سرمایه داری را نشان می دهد.
از آنجایی که کنار گذاشتن زمینی که از نظر اکولوژیکی به نفع سیاره زمین خواهد بود، اولویت پایینی داشته است، ما اکنون آثار آن را احساس می کنیم. روند افزایشی دمای جهان که با افزایش خطر آتش سوزی ها در طبیعت و خشکسالی پیوند خورده است، یکی از این موارد است.
پس از پایان پروژه چهار ماهه مزرعه گندم اگنس دنس، محصول گندم برداشت شد و در ۲۸ شهر جهان برای نمایشگاهی به نام “نمایش بین المللی هنر برای پایان گرسنگی جهان” توزیع شد. این اقدام به گرسنگی جهان پایان نداد، اما اقدامی نمادین برای گام برداشتن در این مسیر بود.
