بهره‌وری از منابع و امکانات موجود، در گرو شناخت ماهیت و عملکرد آنها و متعاقبا به‌کارگیری این داشته‌ها در یک مدار نتیجه‌محور و صحیح است. اساسا تشکیل تیمی با بازخورد بالای کاری، یکی از دشوارترین مسئولیت‌های یک مدیر است. بی‌دلیل نیست که دو مجموعه صنعتی و اقتصادی با امکانات و ظرفیت‌های مشابه، یک خروجی واحد کاری ندارند.
در عرصه مدیریت صنایع پتروشیمی، ما بهره‌وری را «ضرورت» نه بلکه «مزیت» می‌دانیم. به‌عبارت بهتر، مدیران این صنعت باید برای ارتقای توان بهره‌وری خود، ظرفیت‌های موجود را بازتعریف (یا بازیابی) و ظرفیت‌های جدید را نیز به استخدام خود درآورند.
درراستای ارتقای بهره‌وری درمدیریت صنایع بالادستی و پایین‌دستی، اهداف باید قابل سنجش و اندازه‌گیری باشد. متعاقبا افراد تیم‌های اجرایی نیز باید به‌صورت دقیق نسبت به فرآیند ارتقای بهره‌وری در تولید و استخراج محصولات و گردش صنعتی و تجاری آنها آگاه باشند. در اینجا«نقشه راه» موضوعیت و اصالت دارد.
محاسبه وعملیاتی‌سازی نقاط عطف و آشکارساز پیشرفت یک پروژه صنعتی،بدون تعریف یک نقشه راه دقیق امکان‌پذیر نیست.دراین نقشه راه،فرصت‌ها،چالش‌ها و توانایی‌ها جایابی و در ارتباط مستقیم با یکدیگر تعریف می‌شوند. این رویکرد مدون و سیستماتیک، موفقیت صنایع پتروشیمی کشور را در ابعاد گوناگون تضمین کرده و «ساختار» و متعلقات آن را در خدمت «بهره‌وری» قرار خواهد داد.
مصطفی متدین
تحلیلگر حوزه صنعت و پتروشیمی
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰