رقابت تا آخرین شلیک، نزدیک و نفس گیر بود. آبیناو بیندرا از هند با نزدیک
ترین رقیب خود برابر بود تا اینکه وارد دور پایانی رقابت تفنگ بادی ۱۰ متر مردان در المپیک ۲۰۰۸ پکن شدند. در آن موقع با یک شلیک تقریبا بی نقص، بیندرا اولین
مدال طلای انفرادی المپیک تاریخ هند را به دست آورد.
این دستاوردی تاریخی محسوب می شد که بسیاری در این کشور امیدوار بودند به یک
نقطه عطف در ورزش هند تبدیل شود و چندین دهه ناکامی در بازیهای المپیک را از بین
ببرد اما با سپری شدن ۱۶ سال و چهار دوره المپیک و کسب تنها یک طلای دیگر، آن رویاها تبدیل
به واقعیت نشدند.
هندوستان، وطن بیش از ۱/۴ میلیارد نفر و پرجمعیت ترین کشور جهان، طبق اعلام سازمان ملل است.
در سال ۲۰۲۲، این کشور از بریتانیا به عنوان پنجمین اقتصاد بزرگ دنیا عبور کرد
و سال گذشته به عنوان یکی از چهار کشوری معرفی شد که با موفقیت، سفینه ای را روی
کره ماه فرود آورده است اما وقتی کار به المپیک می رسد، آنها چنین قدرتی را به
نمایش نمی گذارند.
هند در المپیک پاریس تنها شش مدال به دست آورد و حتی نتوانست به تعداد هفت
مدال خود در المپیک توکیو در سال ۲۰۲۱ برسد. ایالات متحده با جمعیتی معادل کمتر از یک چهارم هند، ۱۲۶ مدال کسب کرد و صدرنشین جدول رده بندی شد و چین با ۹۱ مدال دوم شد. با این شش مدال، هند در جایگاه هفتاد و یکم ایستاد،
پایین تر از کشورهایی با جمعیت بسیار کمتر مثل گرجستان، قزاقستان و کره شمالی.
اکنون هندوستان در تاریخ بازیهای المپیک تنها ۴۱ مدال به دست
آورده است که همگی آنها مربوط به بازیهای تابستانی می شود.
یکی از نویسندگان ورزشی در هند می گوید: “تردیدی وجود
ندارد که هندوستان در بازیهای المپیک و به صورت کلی در رقابتهای ورزشی بین المللی
ضعیف عمل می کند. اگر به نسبت مدال به جمعیت کشور نگاهی بیندازید، احتمالا بدترین
عملکرد متعلق به هند است.“
در میان مدال آوران هند در المپیک پاریس می توان به نیراج چوپرا، ستاره پرتاب
نیزه این کشور اشاره کرد که نتوانست مدال طلای بازیهای المپیک توکیو را تکرار کند
و نقره گرفت. مانو بهاکر ، تیرانداز این کشور هم ۲ مدال برنز کسب کرد و به اولین
ورزشکار زن هندی تبدیل شد که در یک المپیک دو مدال به دست می آورد. وینیش فوگات هم
به اولین ورزشکار زن هندی تبدیل شد که به فینال یک رقابت کشتی راه پیدا می کند ولی
عدم رسیدن به وزن مناسب، مانع از حضور او در دیدار پایانی کشتی آزاد ۵۰ کیلوگرم شد. تقاضای تجدید نظر وی در این بین مورد تایید دادگاه
داوری ورزش قرار نگرفت.
موانع اصلی
تاریخچه بالقوه و دست نخورده هند در بازیهای المپیک را می توان به دلیل وجود
عوامل مختلفی تشریح کرد که عدم سرمایه گذاری در ورزش یکی از اصلی ترین دلایل این
نتایج است. دهلی نو هرگز منابع را برای یک برنامه ریزی تمرینی ملی، مانند آنچه کشورهای
قدرتمند در المپیک انجام می دهند، صرف نکرده است. در واقع گویی برای آنها کسب مدال
طلا نمادی از قدرت ملی محسوب نمی شود.
به گفته نویسنده ورزشی هندی، رونوجوی سین، برای کشورهایی مثل آمریکا، چین و
شوروی سابق، حضور در المپیک به مثابه شکوفایی ملی محسوب می شود. نمادی از درک
جهانی و افتخارآفرینی است. موفق ترین کشورهای دنیا در المپیک هم از دوران جوانی
روی ورزشکار خود کار می کنند. مثل کشور چین که از زمانی که کودک شروع به راه رفتن
می کند، تمرینات آغاز می شود.
اما ورزشکاران هندی معمولا با عدم سرمایه گذاری مناسب و عدم دسترسی به تجهیزات
و لوازم ورزشی مواجه هستند. بوریا ماجومدار ، یک تحلیلگر دیگر ورزشی در هند می
گوید: “وقتی مردم می
گویند جمعیت ۱/۴ میلیارد نفری تنها شش مدال به دست آورده است، یک عنوان اشتباه
مطرح می شود ، به این دلیل که ۱/۳۹ میلیارد نفر از این جمعیت به امکانات ورزشی دسترسی ندارند. به
همین دلیل هند تعداد نفرات بسیار کمتری را از جمله بازیکن و نیروی همراه به المپیک
اعزام می کند. ۱۱۷ ورزشکار هندی به پاریس اعزام شدند که در مقایسه با نزدیک به ۶۰۰ آمریکایی، بسیار کمتر است. هندوستان حتی با چالش های سلامتی
بیشتری نسبت به کشورهای بزرگ و پیشرفته مواجه است و این مانعی بزرگ برای حضور در
میادین ورزشی از همان دوران کودکی محسوب می شود. این کشور در میان ۱۲۵ کشور از نظر شاخص گرسنگی در جایگاه ۱۱۱ قرار دارد و با
۱۸/۷ درصد، بالاترین میزان تلف شدن کودکان در جهان را داراست. تعداد
زیاد کودکانی که نسبت به قد خود، وزن بسیار کمتری دارند، نشان دهنده سوء تغذیه
شدید در هند است. به دلیل همین سوء تغذیه، بیش از یک سوم کودکان زیر ۵ سال در هند رشد
کافی نداشته اند و برای سن خود بیش از اندازه کوتاه قد هستند.
سین می گوید: “تا زمانی که برخی از این نگرانی ها در خصوص تغذیه وجود دارد، دستیابی به
موفقیت در بالاترین سطح ورزشی و جایی که هزارم ثانیه ها تاثیرگذار است، بسیار
دشوار خواهد بود.“
استعداد دست نخورده
در حالی که عملکرد هند در پاریس چندان قابل دفاع نیست، هواداران این ورزشکاران
در شبکه های اجتماعی به حمایت از آنها پرداخته اند. در واقع این ورزشکاران می
توانند به نمادی برای کشورشان تبدیل شوند. ماجومدار می گوید: “فکر کردن به
اینکه کل کشور ساعت ۲ بامداد رقابتهای پرتاب نیزه را به دلیل حضور یک ورزشکار تماشا
کردند، یک انقلاب محسوب می شود.“
این استعداد و توانایی در ورزش در کریکت نمود پیدا کرده است که با فاصله بسیار
به عنوان ورزش محبوب هندی ها محسوب شده و آنها در این رشته یک قدرت جهانی هستند.
کریکت از سال ۱۹۰۰ در بازیهای المپیک حضور نداشته ولی قرار است در بازیهای ۲۰۲۸ لس آنجلس دوباره بازگردد و همین موضوع اشتیاق فراوانی را در میان
هواداران هندی ایجاد کرده است.
در حالی که لیگ برتر چند میلیارد دلاری کریکت در هند، نشانی واضح از سرمایه
گذاری در ورزش این کشور محسوب می شود، سایر ورزش ها هم در سالهای اخیر با رشد
محبوبیت همراه شده اند که دلیل آن حضور اسپانسرها و البته سرمایه گذاری بهتر دولتی
است.
در سال ۲۰۱۸، برنامه ای ملی به منظور احیای فرهنگ ورزش در هند راه اندازی شد
تا روی استعدادهای جوان ، سرمایه گذاری بهتری صورت گیرد، به ویژه در بخش های
روستایی. در همان سال طرح دیگری برای حضور بهتر در بازیهای المپیک در این کشور
آغاز شد که از سرمایه گذاری برای تمرینات، رقابتهای بین المللی، تجهیزات و مربیگری
در ورزش هند، حمایت ویژه ای می کرد. در واقع تا جولای ۲۰۲۴، قریب به ۲۶۰ میلیون دلار برای زیرساخت های ورزشی هندوستان هزینه شد.
به گفته سین اکنون در هندوستان به قدرت نرم حاصل از حضور در مجامع بزرگ ورزشی
جهان، پی برده اند. به عقیده او همه هندی ها از مدال هایی که ورزشکاران این کشور
در المپیک به دست آورده اند، به خود می بالند و خوشحالند.
هند قصد دارد برای میزبانی المپیک تابستانی ۲۰۳۶ درخواست دهد.
حتی کمیته بین المللی المپیک هم اعلام کرده که چشم انتظار اضافه شدن یک حامی مالی
بزرگ از هندوستان به جمع ۱۵ حامی اصلی المپیک است که مجموعا در سال گذشته ۷۴۰ میلیون دلار عایدی داشته اند. این هم نشانه ای دیگر برای تمایل
هند به کسب موفقیت در المپیک محسوب می شود. به عقیده ماجومدار، بهترین روزهای
المپیکی هند هنوز از راه نرسیده است. او می گوید: “به نظرم
ماجراجویی آغاز شده است ولی یک شبه اتفاق نمی افتد. طی یک دهه آینده، هندوستان توانایی
قرار گرفتن در نیمه بالایی جدول توزیع مدال های المپیک را خواهد داشت.“
*سید محمد طاهر شاهین
