مصونیت عجیب خرس‌های آبی در برابر میکروپلاستیک‌ها

به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ سنگ‌ها مانند شن به دریا فرو می‌ریزند. به همین شکل، اقیانوس نیز مقصد اجتناب‌ناپذیر زباله‌های انسانی تجزیه‌شده است: میکروپلاستیک‌ها. این ذرات کوچک مصنوعی، همچون رسوب طبیعی، وارد بدن موجوداتی می‌شوند که در دریا زندگی می‌کنند. 

اما یک موجود کوچک که به توانایی بازگشت به زندگی پس از سفری به فضا، انجماد، جوشاندن، خفگی و حتی بمباران با اشعه معروف است، ظاهراً توانایی دیگری را نیز پنهان کرده است. در یک مطالعه از موجودات کوچک متنوع، مشخص شد که خرس‌های آبی (تاردیگریدها) در بلعیدن میکروپلاستیک‌ها مصون هستند؛ و این موضوع عجیب است، زیرا سایر موجودات کوچک در این مطالعه همگی این مواد را مصرف کردند.

تیمی به سرپرستی جانورشناس فلویا د فرانسا از دانشگاه فدرال پرنامبوکو در برزیل، نمونه‌هایی از “میوفونا” – بی‌مهرگان میان‌کشندی با اندازه‌ای بین ۴۵ میکرومتر تا ۱ میلی‌متر – از رسوبات کم‌عمق یک ساحل شنی در شمال شرقی برزیل در هنگام جزر جمع‌آوری کردند.

در این نمونه‌ها، ۵۶۲۹ موجود شناسایی شدند که شامل نماتودها، کرم‌های حلقوی، کرم‌های پهن، کرم‌های مویی، میگو‌های بذری، مایت‌ها، سخت‌پوستان و لارو آنها بودند؛ و البته ستاره‌ی این دنیای کوچک: تاردیگرید.

این موجودات در تانک‌هایی که تا حد امکان شرایط طبیعی محیط را شبیه‌سازی کرده بودند، به همراه ۱۰۰ گرم رسوب حاوی ذرات پلاستیکی در درجات مختلف نگهداری شدند. با شعاعی حدود یک هزارم میلی‌متر، میکروکره‌های پلی‌استایرن فلورسنت می‌توانند به‌طور فنی به‌عنوان نانوپلاستیک طبقه‌بندی شوند، اما نویسندگان تصمیم گرفتند این ذرات را از میکروپلاستیک‌های بزرگ‌تر متمایز نکنند، زیرا همچنان بحث‌هایی در مورد محدودیت‌های اندازه این ذرات در جریان است.

تحلیل‌ها نشان داد که تمامی این موجودات کوچک به جز تاردیگریدها، میکروپلاستیک‌ها را بلعیدند. این موجودات ظاهراً توانایی عجیبی در جلوگیری از بلعیدن این ذرات مشکوک داشتند. البته آنها به‌طور کامل از پلاستیک‌ها در امان نبودند. بیش از نیمی از تاردیگرید‌ها ذرات میکروپلاستیک را روی سطح بدن خود، به‌ویژه روی “پاهای” خود (یا به‌طور علمی، ضمائم حرکتی آنها) داشتند.

نویسندگان نوشتند: «عدم بلعیدن میکروپلاستیک توسط تاردیگرید‌ها احتمالاً به ساختار دستگاه تغذیه آنها مرتبط است که شامل یک لوله دهانی با استایلت برای سوراخ کردن و مکیدن است، به‌جای بلعیدن کل طعمه». لازم به ذکر است که انواع مختلفی از تاردیگرید‌ها با ساختار‌های بدنی متفاوت وجود دارند و ممکن است همه آنها به این روش از زباله‌های تجزیه‌شده ما محافظت نشوند.

در حالی که کشف یک تهدید دیگر که تاردیگرید‌ها به‌طور ظاهری نسبت به آن مصون هستند، جالب است، این مطالعه تأثیرات جدی‌تر میکروپلاستیک‌ها را در این مقیاس کوچک، اما مهم از حیات روی زمین برجسته می‌کند. نویسندگان بر این باورند که این اولین شواهد از مصرف میکروپلاستیک توسط توربلاریان‌ها (کرم‌های پهن) و گاستروتریش‌ها (موپشت‌ها) است.

نویسندگان نوشتند: «توربلاریان‌ها می‌توانند از نماتودها، کوپه‌پود‌ها و حتی افراد از همان گروه تاکسونومی شکار کنند؛ بنابراین محتمل است که حداقل بخشی از میکروپلاستیک‌های بلعیده‌شده از طعمه‌های آنها به‌دست آمده باشد، که نشان می‌دهد میکروپلاستیک‌ها می‌توانند در زنجیره غذایی انتقال یابند».

از سوی دیگر، آنها معتقدند که موپشت‌ها احتمالاً به دلیل اشتباه گرفتن میکروپلاستیک‌ها با غذا آنها را بلعیده‌اند. این موضوع خطر بیشتری را به همراه دارد، زیرا باکتری‌ها به‌سرعت روی سطح پلاستیک‌ها رشد می‌کنند که برای یک موپشت احتمالاً مانند یک لایه شکلات خوشمزه به نظر می‌رسد.

این تحقیق با این سوال بنیادین همراه بود که میکروپلاستیک‌ها چه تأثیری بر فراوانی و تنوع گونه‌ها در این مقیاس دارند. در حالی که رابطه نسبتاً مستقیمی بین غلظت میکروپلاستیک و بلع وجود داشت – هرچه ذرات پلاستیکی بیشتر بود، موجودات بیشتری آنها را مصرف می‌کردند – اثرات زیست‌محیطی چندان واضح نبود.

نویسندگان گزارش دادند: «ما مشاهده کردیم که غلظت‌های زیست‌محیطی مربوطه [میکروپلاستیک‌ها]منجر به کاهش تراکم کل میوفونا و غنای گونه‌ها شد، اما غلظت بسیار بالاتر میکروپلاستیک با نمونه کنترلی بدون اضافه کردن میکروپلاستیک تفاوتی نداشت».

تأثیرات گسترده وابستگی گونه انسانی به پلاستیک بسیار نگران‌کننده است. اما این که برخی از تاردیگرید‌های دریایی از پلاستیک‌ها دور می‌مانند، یک دلگرمی کوچک است.

این تحقیق در PeerJ Life and Environment منتشر شده است.

انتهای پیام/