چرا از پیشرفت و ارتقای مدیران بومی قزوین در سطوح ملی خوشحال نمی شویم؟

به گزارش خبرگزاری برنا از قزوین؛ خبر انتصاب مهندس نصرتی بعنوان سرپرست معاونت عمران و توسعه امور شهری و روستایی وزارت کشور و سالار قاسمی به عنوان معاون وزیر آموزش و پرورش و ریاست سازمان آموزش و پرورش استثنایی را که در رسانه ها خواندم خیلی خوشحال شدم که برخی مدیران با اصالت قزوینی انسانهای توانمندی هستند که براحتی می توانند مانند اصفهانی ها و تبریزی ها و لرستانی ها در مسئولیت های مهم کشوری قرار گرفته و با آرامش مدیریت کنند و تاثیرگذار باشند.

اما یکی از نقاط ضعف و مشکلاتی که سالهاست با سیاسی شدن استان بسیار پر رنگ شده این است که تنگ نظری ها و نگاه های صرفا سیاسی،هرگز اجازه نداده از ارتقای موقعیت های افراد بومی خوشحال شویم و گاهی هم اگر بتوانیم با شیوه های مختلف نمی گذاریم آنها در سایر استانها به مسئولیت برسند مگر آنکه تا با خبر شویم حکمشان را زده باشند.

افراد توانمندی چون دکتر علی اکبر صالحی، دکتر موسی خانی، دکتر لطف الله سیاهکلی، دکتربهشتی، دکتر داود محمدی و دکتر سالار قاسمی، دکتر باقر علیخانی و دکتر افلاطونی رئیس سازمان امور اراضی، دکتر صفری رئیس اسبق سازمان جهاد کشاورزی و دهها نفر دیگر با اطلاعاتی که از مدیران کشور داریم حتما می توانند از بسیاری از همین افراد قویتر عمل کنند اما یادمان نرفته وقتی دکتر نصرتی از آمدن به قزوین برای شهردار شدن پشیمان شد و قرار شد به استان همدان برود از همین شهر قزوین برخی علیه این شخصیت مکاتبات متعددی فرستادند تا شورای شهر همدان پشیمان شود و حتی در شهر رشت نیز تخریب هایی صورت گرفت تا نکند این مدیر قزوینی مسئولیت بگیرد چون افکارش به زعم برخی خوشایند آقایان نبود و یا همین دکتر محمدی با تنگ نظری در مقطعی برای مجلس تایید صلاحیت هم نشد.

امروز حجت الاسلام والمسلمین ابوترابی فرد بعنوان امام جمعه موقت تهران یک ذخیره ملی و حجت الاسلام شیخ قدرت علیخانی یک شخصیت کاریزماتیک و فردی تاثیرگذار است، سرداران عراقی (حتی مانع استاندار شدن سردار عراقی در دوره قبلی نیز شدند) حاجی زاده، سردار آتانی، که ذخایر نظامند، دکتر باقر علیخانی معاون وزیر صمت، دکتر محمدزاده که در مسئولیت مهم معاونت وزارت راه و شهرسازی خدمت می کند، دکتر داود محمدی با شایستگی در یک مسئولیت مهم بنام دادستان کل دیوان محاسبات کشور منصوب شده، دکتر الفت معاون قوه قضاییه شده و دکتر سیاهکلی پیشنهاد وزارت و استانداری را نپذیرفته‌ و دکتر موسی خانی که چیزی از وزیر علوم کم ندارد وارد یک مجموعه صنعتی و اقتصادی شده است چون ما هنوز ظرفیت پذیرش آنها را نداریم و اگر خدای ناکرده در استان مسئولیت بگیرند قیامت خواهد شد.

برای من بعنوان یک فعال کوچک رسانه سوالی مطرح شده که امیدوارم بزرگان و پیش کسوتان و آنها که در استان حرفی برای گفتن دارند و فعلا پشت صحنه تاثیرگذارند به این سوال پاسخ دهند چرا راضی نمی شویم شخصیت های بزرگ در منصب های مهم قرار گیرند و به کشور و استان هم خدمت کنند؟ و چرا از آنها درخواست نمی کنیم در قزوین خدمت کنند؟.

بد نیست از مردم اصفهان و تبریز بیاموزیم که بسیار تعصب دارند تا نیروهای بومی را در استانشان جذب کنند و اگر همشهری آنها مسئولیت کشوری بگیرد با جدیت حمایت کرده و به آنها افتخار می کنند و شاید یکی از عوامل پیشرفت و توسعه این استانها، پشتیبانی بزرگان از مسئولان توانمندئشان است، اما در قزوین برخورد ما با مدیران قزوینی که در خارج از استان مسئولیت دارند چگونه است  وآیا از نقاط قوت آنها سخن می گوییم و یا نقاط منفی آنها؟ تفاوت همینجاست.

مهرماه نیز به پایان رسید و با همین جو حاکم می بینیم که هنوز استاندار قزوین معرفی نشده و شاید وقت آن رسیده تا همه کمک کنیم شخصیت های سیاسی بزرگ و با تجربه استانی و انسانهایی که مسئولیت های کشوری را تجربه کرده اند در استان تاثیرگذار باشند و از دایره محدود کسانی که در پشت دیگران پنهان شده و با تنگ نظری و البته منافع شخصی و سیاسی موجب توقف در توسعه استان شده اند عبور کنیم و خود را از این اندیشه ها رها کرده و راه اعتلای استان را با کمک انسانهای بزرگ( بومی و غیر بومی) با سرعت بیشتری طی کنیم.

استان قزوین یک منطقه استراتژیک و مهم از منظر صنعت، کشاورزی، گردشگری، سیاسی و فرهنگی است و انسانهای بزرگی چون شهید رجایی، بابایی، لشکری، مرحوم کریمی راد را تجربه کرده که در سرنوشت کشور تاثیرگذار بوده اند و امروز هم با یک وفاق عملی و اصلاح رویکردهای بسته می توان با استفاده از شایستگان به موفقیت بیشتری رسید.

لازم است همه فارغ از هر فکر و جناح و سلیقه ای که داریم کمک کنیم تا نیروهای توانمند و شایسته در مسندهای مهم قرار گیرند/ شک نکنید نفع آن به همگان خواهد رسید و متضرر نخواهیم شد.

به قلم: محمدرضا جباری

انتهای پیام