گریه کردن روی صحنه و جلوی دوربین، یکی از مهارت‌های پیچیده و چالش‌برانگیز در بازیگری است. برای بازیگران، به‌ویژه در صحنه‌های حساس درام، توانایی ایجاد اشک‌های واقعی نه تنها نشان‌دهنده تسلط بر نقش، بلکه عاملی اساسی برای تاثیرگذاری عمیق بر مخاطب است. برخلاف تصور، گریه کردن در صحنه نیاز به تمرین و مهارت فراوان دارد. بازیگران از تکنیک‌های مختلفی استفاده می‌کنند تا احساسات خود را با عمق و صداقت به نمایش بگذارند و در عین حال حرفه‌ای و متقاعدکننده باشند.
۱. اتصال عاطفی با نقش
بسیاری از بازیگران حرفه‌ای برای خلق اشک‌های واقعی به عمق احساسات شخصیت خود نفوذ می‌کنند. این تکنیک، «بازیگری مِتُد» (Method Acting) یا بازیگری همذات‌پنداری نام دارد که به بازیگر کمک می‌کند تا از تجربه‌های واقعی خود در زندگی بهره بگیرد. با بازنگری خاطرات یا احساسات شخصی، آن‌ها قادرند احساسات مورد نظر نقش را به شکلی باورپذیر به نمایش بگذارند.
مثلاً اگر نقش یک فرد داغ‌دیده را بازی می‌کنند، ممکن است خاطراتی از غم یا اندوه واقعی زندگی خود را به یاد آورند و از آن‌ها برای برانگیختن اشک استفاده کنند. این روش نیازمند تعمق و غوطه‌وری عمیق در نقش است و بازیگر را وادار به ارتباط صمیمانه با احساسات کاراکتر می‌کند.
۲. تکنیک‌های فیزیکی برای تحریک اشک
در کنار تکنیک‌های عاطفی، برخی از بازیگران از روش‌های فیزیکی برای تحریک اشک‌های خود استفاده می‌کنند. یکی از ساده‌ترین و رایج‌ترین تکنیک‌ها، تمرکز بر تنفس است. بازیگران برای تغییر حالت بدن و تحریک سیستم عصبی خود، روش‌های خاص تنفس را به کار می‌گیرند. با تنفس عمیق و نگه داشتن آن، فشار در سیستم تنفسی ایجاد می‌شود و بدن به‌طور طبیعی واکنش نشان می‌دهد و چشم‌ها اشک‌آلود می‌شود. همچنین، فشردن پلک‌ها و تمرکز بر تغییر حس‌ها می‌تواند به برانگیختن حالت گریه کمک کند.
۳. تکنیک تمرکز بر نقطه‌ای خاص
تکنیک دیگری که برخی از بازیگران استفاده می‌کنند، تمرکز بر نقطه‌ای خاص در صحنه یا فضا است. به‌طور معمول، بازیگران برای مدتی به یک نقطه بی‌حرکت نگاه می‌کنند و این تمرکز ممکن است به تدریج باعث ایجاد حالت غم و گریه شود. این روش با ایجاد سکون ذهن و تمرکز بر حالت درونی، به بازیگر کمک می‌کند تا ارتباطی عمیق‌تر با احساسات برقرار کند و به شکلی طبیعی گریه کند.
۴. استفاده از قطره‌های چشمی
برخی از بازیگران نیز برای صحنه‌های پیچیده و احساسی که نیاز به گریه سریع دارند، از قطره‌های چشمی استفاده می‌کنند. هرچند این روش مصنوعی است، اما در شرایطی که بازیگر نمی‌تواند به سرعت حالت گریه ایجاد کند، قطره‌های چشمی می‌توانند به حفظ ریتم فیلم کمک کنند. البته این روش اغلب زمانی استفاده می‌شود که احساسات بیشتری از بازیگر به نمایش گذاشته شده و نیاز به خلق گریه فوری باشد.
۵. تجسم صحنه‌های تلخ و غم‌انگیز
تجسم یکی از ابزارهای موثر در بازیگری است. بازیگران حرفه‌ای قادرند با تجسم صحنه‌های غم‌انگیز یا تلخ، احساسات خود را تحریک کنند. به‌عنوان مثال، بازیگر ممکن است صحنه‌ای از آینده‌ای غم‌انگیز یا از دست دادن کسی را تصور کند و با این تخیل خود را به گریه بیاندازد. این تکنیک به آن‌ها کمک می‌کند تا عمیق‌ترین احساسات خود را از طریق تجسم و تصویرسازی در ذهن بازیابی کنند.
۶. بهره‌گیری از موسیقی و صداها
در مواردی که صحنه‌های احساسی نیاز به کمک بیشتری دارند، برخی بازیگران به موسیقی و صداهای خاص روی می‌آورند. گوش دادن به یک آهنگ غم‌انگیز یا موسیقی خاص می‌تواند کمک‌کننده باشد و به آن‌ها در برقراری ارتباط عمیق با صحنه کمک کند. همچنین، برخی کارگردانان برای کمک به بازیگران در صحنه‌های احساسی، از موسیقی پس‌زمینه استفاده می‌کنند تا فضای صحنه را تأثیرگذارتر کنند.
۷. ایجاد ارتباط صمیمی با دیگر بازیگران
در صحنه‌های احساسی، ایجاد ارتباط صمیمی با هم‌بازی‌ها می‌تواند به بازیگر کمک کند تا احساسات عمیق‌تری را تجربه کند. وقتی بازیگری با هم‌بازی خود درگیر ارتباط واقعی و عمیق می‌شود، به راحتی می‌تواند احساسات نقش را درک کند و به‌طور طبیعی در نقش فرو برود. این ارتباط حتی می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا بیشتر درگیر صحنه شوند و احساسات واقعی خود را به نمایش بگذارند.
۸. یادگیری از تجربیات دیگر بازیگران
بازیگران حرفه‌ای برای بهبود مهارت‌های خود از تجربیات دیگران نیز بهره می‌برند. بسیاری از آن‌ها مصاحبه‌ها و کتاب‌های بازیگران برجسته را مطالعه می‌کنند تا با تکنیک‌های مختلف آشنا شوند. یادگیری تکنیک‌های مختلف از تجربیات دیگران و به کار بردن آن‌ها در صحنه‌های احساسی می‌تواند به بازیگر کمک کند تا در لحظات حساس، واکنش‌های احساسی بهتری داشته باشد.
آخرین اخبار ورزشی را در جامعه ورزشی آفتاب نو بخوانید.
