سخت ‌ترین شغل جهان: کارگرانی که هر روز تا گردن در فاضلاب فرو ‌می ‌روند

کارگران در «خطرناک‌ترین شغل جهان» با مار‌هایی در تونل‌های پر از فاضلاب انسانی مواجه می‌شوند و روزانه تنها ۳ پوند دستمزد دریافت می‌کنند.

پاکسازی دستی، شغل سخت و ناخوشایندی است که در آن افراد از فقیرترین اقشار جامعه هند به پاکسازی فاضلاب انسانی از چاه‌ها و فاضلاب‌ها می‌پردازند.

افرادی که این کار را انجام می‌دهند، معمولاً به الکل روی می‌آورند و امید به زندگی‌شان به‌طور میانگین تنها ۴۰ سال است.

پاکسازی دستی در مناطقی از هند که سیستم فاضلاب مدرنی ندارند، انجام می‌شود و کارگران با استفاده از ساده‌ترین ابزار‌ها مثل سطل و چرخ‌دستی، فاضلاب را جمع‌آوری می‌کنند.

افرادی که به این شغل مشغولند، به «گودال‌های مرگ» رفته و تا گردن در فاضلاب فرو ‌می‌روند تا تونل‌ها و مخازن را پاک کنند.

بسیاری از این افراد از ۱۵ سالگی این کار را شروع می‌کنند تا به وضعیت اقتصادی خانواده‌هایشان کمک کنند.

اما این شغل کم‌درآمد باعث می‌شود که آن‌ها در فقر و در حاشیه شهر‌ها زندگی کنند و از سوی سایر افراد جامعه مورد تحقیر قرار گیرند.

این کارگران بدون تجهیزات حفاظتی، مانند عینک یا کفش مناسب، وارد فاضلاب می‌شوند.

بسیاری از آن‌ها برای تحمل بوی شدید و وارد شدن به گودال‌های مرگ، در حالت مستی این کار را انجام می‌دهند.

نرخ مرگ‌ومیر در این شغل بسیار بالا است و هر سال حدود ۶۰۰ نفر از این کارگران بر اثر ابتلا به بیماری‌هایی مثل سرطان ریه، اعتیاد به الکل، کزاز و مسمومیت با مونوکسید کربن جان خود را از دست می‌دهند.

حتی بعضی از آن‌ها در مخازن فاضلاب جان می‌سپارند.

اما این شرایط در حال تغییر است و دولت هند اکنون به استفاده از ربات‌ها برای پاکسازی فاضلاب‌ها روی آورده است.

ربات «باندیکوت» قادر است گرفتگی‌های داخل منهول‌ها را برطرف کرده و از ورود انسان به مخازن فاضلاب جلوگیری کند.

در حال حاضر، این شغل در هند غیرقانونی است؛ اما قوانین مربوط به ممنوعیت آن به درستی اجرا نمی‌شوند و هنوز ده‌ها هزار نفر در این شغل مشغول به کار هستند.

دکتر ویمال کومار، یک سازمان خیریه را برای دفاع از حقوق این افراد تأسیس کرده است.

این سازمان فضایی برای آموزش و کمک به این قشر از جامعه جهت نجات از این وضعیت فراهم می‌کند.

دالیت‌ها که در پایین‌ترین طبقه اجتماعی هند قرار دارند، به دلیل نداشتن درآمد کافی، از خدمات درمانی بی‌بهره‌اند و اغلب با قرارداد‌های موقت استخدام می‌شوند. همچنین، آن‌ها از سایر جامعه دور افتاده‌اند و اغلب مورد توهین و تمسخر قرار می‌گیرند.

آن‌ها از سوی طبقات دیگر جامعه هند به چشم افرادی «نجس، بی‌سواد، تنبل و بیکار» دیده می‌شوند.

جامعه فکر می‌کند که ما برای تمیز کردن فاضلاب دیگران به دنیا آمده‌ایم و در تمام زندگی‌مان با تبعیض مواجه می‌شویم.

جامعه ما را کثیف می‌داند. در زبان هندی به ما «موش» می‌گویند.

مادر دکتر ویمال که برای تأمین هزینه‌های تحصیل او مجبور به سرایداری و تمیز کردن توالت بود، به تازگی بر اثر ابتلا به سرطان ریه درگذشته است.

شغل دوم مادرم سرایداری در خانه یک خانواده ثروتمند بود.

او به آن‌جا می‌رفت تا توالت‌ها را تمیز کند و کتاب‌های قدیمی بچه‌هایشان را برای من می‌آورد، چون ما توان خرید آن‌ها را نداشتیم.

او در تاریخ ۱۹ اوت درگذشت. سرطان ریه او را از پای درآورد. ریه‌اش به دلیل گرد و غباری که در کار با آن مواجه می‌شد، آسیب دیده بود.

دکتر ویمال در دوران مدرسه به دلیل شغل مادرش با قلدری‌های زیادی از سوی سایر دانش‌آموزان مواجه می‌شد.

به یاد دارم که بچه‌ها در مدرسه مرا مسخره می‌کردند و می‌گفتند مادرم مدفوع آن‌ها را تمیز می‌کند و این موضوع واقعاً ناراحتم می‌کرد.

حتی یکی از معلم‌ها مرا «پسر سرایدار» خطاب می‌کرد و نامم را به زبان نمی‌آورد.

ویمال پس از اتمام دوره دبیرستان، تحصیلات کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را به پایان رساند و بعد‌ها توانست مدرک دکترای خود را در آمریکا بگیرد.