من حافظم اگه، ترانمو‌تو بشنوی

فکرمی‌کنم چون او دوستش داشت من هم با موسیقی‌اش سرحال می‌آمدم و احتمال می‌دهم معدود نوجوان‌هایی هستند که صدای او به گوش‌شان خورده باشد، ولی علیرضا افتخاری جزئی از کودکی من است و جزئی از زبان باز کردن من. آن‌قدر که همه با شیرین‌زبانی و یکی در میان خواندن ترانه‌ها و خصوصا آهنگ صیاد را به یاد دارند. هنوز هم وقتی دلم برای زمزمه‌های مادرم تنگ می‌شود می‌روم سراغ پلی‌لیست علیرضا افتخاری. از همان روزها ترانه برای من مهم شد. این‌که چیزی که گوش می‌کنم مفهومش مهم‌تر از این باشد که بیسش توی ماشین بگیرتم و به قول خودمان دوپس دوپسش خیابان را بلرزاند. برای همین ارادت خاصی به شعر و ترانه‌سراهای خوب پیدا کردم و افشین ‌یداللهی‌ و بعدها روزبه بمانی و حسین صفا برایم شدند یک اسطوره.
برای همین هربار که یک آهنگ خوب گوش کردم اولین چیزی که گفتم این بود که: وای چقدر ترانه خوبی داشت!
برای منی که همیشه توی گوشم یک جفت هندزفری فرو کرده‌ام تا روزمر‌‌گی و اختلافات بیخودی و بی‌معنای مردم را سر جای نشستن و گرانی و بی‌مسئولیتی مسئولین را توی تاکسی و اتوبوس و مترو نشنوم، بهترین نسخه‌پیچی این بود که موسیقی گوش کنم و خودم را پرت کنم توی دنیای عاشقانه‌هایی که نچشیده دلتنگشانم. عاشقانه‌هایی که ترانه‌هایی غنی دارند. ترانه‌های درست و درمان. درست و درمان مثل ترانه‌های افشین یداللهی…