این مسابقه که در ورزشگاه حمد بن خلیفه دوحه برگزار شد، علاوه بر نمایش روحیه بالای تیمی، نشان از تلاش‌های تاکتیکی خوان کارلوس گاریدو برای بهبود عملکرد سرخ‌پوشان داشت؛ تلاش‌هایی که شاید سرانجام دارد به نتیجه می‌رسد.
به گزارش «شایانیوز» به نقل از پارس فوتبال؛ بزرگ‌ترین انتقادی که تاکنون به گاریدو وارد می‌شد، عدم ثبات در ترکیب اولیه بود، اما به‌نظر می‌رسد سرمربی اسپانیایی با تثبیت تدریجی انتخاب‌های خود، در حال برطرف کردن این نقطه ضعف مهم است.
بازگشت به مسیر پیروزی؛ شکستن طلسم ۴۰۵ روزه
پیروزی برابر الشرطه عراق، اولین برد آسیایی پرسپولیس پس از بیش از یک سال بود. آخرین بار سرخ‌پوشان در آبان ۱۴۰۲ برابر استقلال تاجیکستان پیروز شده بودند و از آن زمان، طعم برد را در رقابت‌های آسیایی نچشیده بودند. اما این بار دراماتیک‌ترین شکل ممکن به کار گاریدو و تیمش پایان خوشی بخشید. پرسپولیس که تا دقایق پایانی با یک گل عقب بود، با گل‌های اوستون اورنوف و گئورگی گولسیانی در واپسین دقایق، نه تنها سه امتیاز ارزشمند را به دست آورد، بلکه شانس خود را برای صعود به مرحله بعدی مسابقات افزایش داد.
تاکتیک‌های گاریدو؛ از ثبات ترکیب تا تغییر سرنوشت
این دیدار برای اولین بار در این فصل، شاهد ثبات ترکیب اولیه پرسپولیس نسبت به بازی قبلی بود؛ تغییری معنادار که می‌تواند گامی به‌سوی شفاف‌سازی فلسفه تاکتیکی گاریدو باشد. سرمربی اسپانیایی پس از آزمون و خطای فراوان، به‌نظر می‌رسد به یازده بازیکن اصلی خود اعتماد کرده است؛ بازیکنانی که با نقش‌های تعریف‌شده در زمین، به تدریج در حال اجرای بهتر ایده‌های او هستند. این ثبات، اگرچه گام مثبتی محسوب می‌شود، اما نیاز به تطبیق دقیق‌تر با شرایط بازی‌های مختلف دارد.
در این دیدار، گاریدو بار دیگر به تاکتیک‌های مبتنی بر مالکیت توپ و انتقال سریع اعتماد کرد؛ رویکردی که مالکیت ۶۳.۸ درصدی و ۴۶۷ پاس با دقت ۸۳.۵ درصد، آن را تأیید می‌کند. این آمار نشان‌دهنده توانایی پرسپولیس در کنترل جریان بازی و تحمیل ریتم خود بر حریف است. اما در تحلیل دقیق‌تر، چالش اصلی نمایان می‌شود: انتقال موثر مالکیت به خلق موقعیت‌های خطرناک. با وجود برتری فنی، پرسپولیس تا دقیقه ۸۹ نتوانست تهدیدی جدی بر دروازه الشرطه ایجاد کند، چراکه حلقه‌های ارتباطی میان خطوط، به‌ویژه در بخش میانی و حمله، همچنان نیاز به هماهنگی بیشتری دارد.
سروش رفیعی موثر در بازی با الشرطه
نقش هافبک‌ها در تغییر روند بازی
یکی از نکات کلیدی این دیدار، عملکرد مثبت سروش رفیعی و اوستون اورنوف در دقایق حساس بازی بود. سروش، که در دیدارهای اخیر زیر سایه انتقادات قرار داشت، در این مسابقه تلاش بیشتری برای مشارکت در جریان بازی از خود نشان داد. او با ۶۵ پاس، که اغلب با دقت و هدفمندی همراه بود، تلاش کرد تا نقش محوری خود را در خط میانی پرسپولیس به اثبات برساند. ارسال چندین پاس عمقی، اگرچه همیشه نتیجه‌بخش نبود، اما نشان‌دهنده میل او به ایجاد موقعیت‌های خطرناک و شکستن خطوط دفاعی فشرده الشرطه بود.
با این حال، نقطه عطف واقعی بازی با ورود اوستون اورنوف به متن ماجرا رقم خورد. این وینگر ازبک، که با خصوصیات هجومی خود شناخته می‌شود، در این دیدار لحظه‌ای سرنوشت‌ساز را رقم زد. گل او در دقیقه ۸۹، پرسپولیس را از لبه پرتگاه شکست نجات داد و امید را به اردوگاه سرخ‌ها بازگرداند. عملکرد اورنوف فراتر از گل بود؛ او با بازپس‌گیری توپ در مناطق کلیدی و مشارکت مؤثر در حملات تیمی، به‌ویژه در دقایق پایانی، نقش بی‌بدیلی در تغییر روند بازی ایفا کرد.
این عملکرد، بیش از پیش اهمیت او را در ترکیب گاریدو نشان می‌دهد، به‌ویژه در شرایطی که امید عالیشاه، یکی از گزینه‌های خلاق و باتجربه خط میانی، در دسترس سرمربی اسپانیایی نبود. غیبت عالیشاه نه‌تنها دست گاریدو را در ارائه طرح‌های متنوع‌تر در خط میانی بسته‌تر کرد، بلکه او را واداشت تا به مهره‌های جایگزین مانند اورنوف اعتماد بیشتری کند.
از سوی دیگر، نکته جالب‌توجه در ترکیب گاریدو، عدم استفاده از بازیکنانی مانند یاسین سلمانی بود. این تصمیم، که می‌تواند ناشی از عدم اعتماد کامل گاریدو به توانایی‌های او در بازی‌های حساس باشد، نشان‌دهنده رویکرد سرمربی برای تکیه بر بازیکنان آماده‌تر و هماهنگ‌تر با سبک بازی تیم است. این مسئله، اگرچه ممکن است به بهبود عملکرد کلی تیم کمک کند، اما در بلندمدت نیازمند بازنگری برای بهره‌گیری بهینه از تمام پتانسیل‌های موجود در تیم است.
در نهایت، عملکرد خط میانی پرسپولیس در این دیدار نشان داد که با وجود چالش‌ها و انتقادات، ترکیبی از تجربه، خلاقیت و تلاش بی‌وقفه می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای در تغییر سرنوشت بازی‌ها داشته باشد.
گولسیانی قهرمان دقیقه آخر قرمزهادفاع و حمله؛ بازگشتی به اعتمادبه‌نفس
خط دفاعی پرسپولیس، با وجود دریافت یک گل، نسبت به دیدارهای گذشته انسجام بیشتری از خود نشان داد. بازگشت محمدحسین کنعانی‌زادگان به ترکیب اصلی، عنصری کلیدی در افزایش استحکام دفاعی تیم بود و نظم بیشتری به خط دفاعی بخشید. اما جالب اینکه همین اعتمادبه‌نفس بالا گاهی می‌تواند دو لبه داشته باشد. گل الشرطه در دقیقه ۱۹، نتیجه یک اشتباه ناشی از اعتماد زیاد به حفظ توپ و کنترل شرایط در یک منطقه حساس بود. این اشتباه به مهند علی، مهاجم فرصت‌طلب الشرطه، اجازه داد تا قفل دروازه پرسپولیس را باز کند.
با این حال، پس از این اشتباه، خط دفاعی پرسپولیس به سرعت انسجام خود را بازیافت و توانست فشارهای حریف را مدیریت کند. کنعانی‌زادگان، در کنار گئورگی گولسیانی، با بازی هوایی قوی و قطع پاس‌های خطرناک الشرطه، مانع از ایجاد موقعیت‌های بیشتر شد. گولسیانی نیز بار دیگر نشان داد که علاوه بر مسئولیت‌های تدافعی، در لحظات حساس می‌تواند به‌عنوان یک مهره کلیدی در حملات نقش‌آفرینی کند.
در خط حمله، پرسپولیس همچنان با چالش‌هایی روبه‌رو است. فرصت‌های ایجاد شده توسط هافبک‌ها و مدافعان کناری، به‌طور کامل به گل تبدیل نشدند و مهاجمان تیم هنوز نتوانسته‌اند برتری قاطعانه‌ای در فاز هجومی از خود نشان دهند. اما این ضعف‌ها در دقایق پایانی بازی توسط گئورگی گولسیانی جبران شد. گل او در دقیقه ۱۳+۹۰، که از روی یک ضربه پنالتی به ثمر رسید، اهمیت حضور یک مدافع گل‌زن در ترکیب تیم را بار دیگر اثبات کرد.
این دیدار نشان داد که پرسپولیس، اگرچه هنوز در بخش‌هایی از دفاع و حمله به هماهنگی کامل نرسیده است، اما در حال بازگشت به اعتمادبه‌نفس و نظم تیمی است. این روند، اگرچه با چالش‌هایی مانند اشتباهات فردی همراه است، اما با تکیه بر مهره‌هایی همچون کنعانی‌زادگان و گولسیانی، به نظر می‌رسد آینده روشنی در انتظار سرخ‌پوشان باشد.
